Terapia manualna

Terapia manualna zajmuje się leczeniem odwracalnych zaburzeń funkcjonalnych postawy ciała i układu ruchu, które wywodzą się z zaburzeń strukturalnych i towarzyszą im lub są ich następstwem.

Dolegliwości chorych są z reguły spowodowane zaburzeniami czynnościowymi, których wczesne leczenie może zapobiegać późniejszym dalszym patologicznym zmianom strukturalnym.

Terapia manualna składa się z diagnostyki i terapii. Obejmuje techniki tkanek miękkich, mobilizacje, manipulacje. Według logistyki praskiej szkoły medycyny mięśniowo-szkieletowej, głównym wskazaniem do terapii jest występowanie patologicznej bariery oporu końcowego, jako wyrazu zaburzenia czynności, czyli dysfunkcji. W terapii wykorzystuje się taktykę uwolnienia (przesunięcia) patologicznej bariery oporu końcowego, uzyskując jej normalizację. W celu uzyskania normalizacji bariery w sensie jakościowym i ilościowym wykorzystuje się neurofizjologiczne metody pobudzenia i hamowania.

Wskazania do terapii manualnej:

– zaburzenia czynnościowe

– występowanie bariery patologicznego oporu w badaniu manualnym

– zablokowanie stawu – brak gry ślizgu, sprężynowania

– bolesny stan wzmożonego napięcia mięśniowego

– zespoły mięśniowo-powięziowe

– zaburzenia stereotypu mięśniowego

Względne i bezwzględne przeciwwskazania do terapii manualnej:

– brak wskazań

– hipermobilnośćsegmentarna

– wgłobienie podstawy czaszki

– uszkodzenie więzadła poprzecznego C1

– młodzieńcza kifoza piersiowa

– osteoporoza

– nowotwory

– stany zapalne

– gruźlica

– złamania, pęknięcia

– choroby psychiczne