Kinezyterapia

Kinezyterapia to część składowa rehabilitacji wykorzystująca ruch jako środek leczniczy. Znajduje ona najczęściej zastosowanie w rehabilitacji schorzeń narządu ruchu, choć w terapii innych narządów jej przydatność stale rośnie, choćby ze względów psychologicznych. Przed przystąpieniem do terapii ruchem, podobnie jak do jakiegokolwiek leczenia należy pacjenta zdiagnozować. Badanie takie jest zbliżone do badania ortopedycznego, różniąc się od niego większym nasileniem oceny funkcji w wielorakim rozumieniu tego pojęcia. W razie potrzeby zachęcamy do odwiedzenia zakładki „konsultacja” gdzie opisujemy jak takie badanie wygląda i jak do niego się przygotować.

W naszym gabinecie w większości skupiamy się na kinezyterapii o działaniu miejscowym, które skupia wszystkie lecznicze oddziaływania ruchu, czy miejsca gdzie zlokalizowane jest schorzenie lub przyczyny danych dolegliwości zgłaszanych przez pacjenta. Jej celem jest możliwe pełne przywrócenie utraconych funkcji lub uruchomienie mechanizmów konpensacji lokalnej, które zastąpią te utracone. Kinezyterapia miejscowa rzadko ma pływ na wydolność ogólnoustrojową. W kinezyterapii o działaniu ogólnym wykorzystuje się do ćwiczeń zdrowe, nie objete procesem chorobowym części ciała i narządy. Jej podstawowym zadaniem jest przywrócenie funkcji niesprawnych w wyniku choroby narządów organizmu. Te zadania realizuje się  najczęściej dzięki kompensacyjnym przerostom wszystkich składowych wydolności ogólnej co w zasadniczy sposób decyduje o końcowych efektach leczenia. To przez tę składową kinezyterapii, fizjoterapia jest bardzo mocno zespolona z kulturą fizyczną.

W Gabinecie Indywidualnej Terapii Usprawniającej wykorzystujemy w codziennej pracy:

– ćwiczenia bierne

– ćwiczenia czynno- bierne

– ćwiczenia samo wspomagane

– ćwiczenia czynne w odciążeniu

– ćwiczenia czynne- wolne

– ćwiczenia czynne- oporowe

– ćwiczenia prowadzone

– ćwiczenia redresyjne

– wyciągi redresyjne

– ćwiczenia synergistyczne

– ćwiczenia oddechowe

– ćwiczenia relaksacyjne

– ćwiczenia w czynnościach samoobsługi codziennych czynności

– ćwiczenia w pionizacji i nauce chodzenia

– ćwiczenia ogólnokondycyjne

– ćwiczenia z zakresu tzw. gimnastyki porannej

Jako, że w większości przypadków to lekarz lub fizjoterapeuta decyduję o dostosowaniu odpowiednich technik terapeutycznych w oparciu o badanie funkcjonalne, rzadko się zdarza oby to zabiegi z zakresu kinezyterapii były wykonywane „na życzenie pacjenta”.

Wśród wskazań do zabiegów kinezyterapii znajdują się:

– porażenia i niedowłady mięśni szkieletowych

– zwiększone patologiczne napięcie mięśniowe

– nie utrwalone ograniczenia ruchomości w stawach

– zła trofika tkanek miękkich

– potrzeba utrzymania odpowiedniej długości i elastyczności w mięśniach szkieletowych

– stany po chirurgicznych zabiegach rekonstrukcyjnych

– choroby reumatoidalne

– unieruchomienie kończyn za pomocą wyciągów

– stany atrofii tkankowej

– demineralizacja kości

– uzyskanie poprawy wskaźników siły mięśniowej tych grup mięśniowych, które posiadają zmniejszony potencjał w tym zakresie

– likwidacja nie utrwalonych miękkich ograniczeń w narządzie ruchu

– uzyskanie aktywizacji psychicznej

– utrzymanie lub poprawa ruchomości stawów

– kształtowanie koordynacji ruchowej tak w ruchach prostych jak i złożonych

– utrzymanie wskaźników siły mięśniowej

– likwidacja wzmożonego spoczynkowego napięcia mięsni

– uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo- mięśniowej

– uruchomienie działań wspomagających „pompę mięśniową”

– opóźnienie efektywności procesów patologicznych wywołujących osłabienie mięśni

– uzyskanie kompensacyjnych przerostów siły mięśni

– zwiększenie sygnalizacji aferentnej w celu rozszerzania pobudzenia reprezentacji ćwiczonych ruchów w odpowiednich polach projekcyjnych kory mózgowej

– poprawa wytrzymałości miejscowej

– poprawa samopoczucia psychicznego pacjentów

– zwiększenie ruchomości stawów klatki piersiowej i przepony

– wzmocnienie mięśni oddechowych i wydechowych

– udrożnieni drzewa oskrzelowego

Przeciwwskazania względne do zabiegów z zakresu kinezyterapii:

– stany pourazowe po złamaniach kości długich z niepełnym zrostem

– stany zapalne stawów różnego pochodzenia

– czynne procesy zapalne w obrębie stawów

– świeże blizny pooperacyjne lub inne rany, gdzie ruch mógłby stanowić czynnik utrudniający gojenie

– stany wymagające bezwzględnego unieruchomienia

– silne odczucia bólowe różnego pochodzenia i przy różnej lokalizacji tkankowej

– schorzenia, które upośledzają krążenie obwodowehttps://viagrasatisi.blogkullan.com/